Gastblog: een ongelukje zit in een klein hoekje…

Hé, hoe staat het eigenlijk met… Foodies Faves? Na een kleine reeks gastblogs is het even – euh.. best wel lang – stilgevallen in deze categorie posts. Maar goed nieuws! Ik heb weer iemand gevonden met een mooi verhaal. Dit keer collega Rita aan het woord.

Ook Rita (48) is een foodie. Ze houdt erg van lekker eten, thuis of in een restaurant, net als haar man. Hun vakanties en uitstapjes worden veelal gedomineerd door eten. Ook kijken ze graag naar reisprogramma’s zoals Bizarre Foods with Andrew Zimmern, noteren lokale gerechten of bijzondere eetgelegenheden om deze bij gelegenheid, uit te proberen. Maar uit eten gaan betekent voor Rita ook het creëren van fijne momenten en leuke herinneringen. Koken is echter geen hobby van haar, dat laat ze liever over aan haar echtgenoot. En dat is maar goed ook…

Keukenprinses

…een ongelukje zit in een klein hoekje…

[su_quote]In tegenstelling tot veel andere gezinnen is bij ons manlief degene die veelal kookt. En dat is maar goed ook, want ondanks dat ik best aardig kan koken, is het niet mijn hobby. Daar komt bij dat ik soms wat onhandig ben, ook in de keuken. Zo ook een paar jaar geleden. Het is een warme zomerdag en ik besluit vol goede moed aan de slag te gaan met een zonnige pasta. Ik heb er zin in. En ik hou van goede voorbereiding. Alle ingrediënten en keukenbenodigdheden leg ik netjes op het aanrecht in een voor mij logische volgorde. Het recept staat ook binnen handbereik. Tevreden over mijn semi-professionele keukenprinsessengedrag kokkerel ik er lustig op los. Terwijl mijn gezin wat in de tuin rondscharrelt, of liever gezegd met een koel drankje onder overkapping rondhangt, loopt het in de keuken als een geoliede machine. Ik ben op dreef. Als ik de verse groenten moet snijden, pak ik de mooie dikke bamboe snijplank. Meestal is ie me te zwaar, maar vandaag durf ik het aan. Ik snij de groenten terwijl de pan al op het fornuis staat te verhitten. Dan gooi ik alles enthousiast in de pan, zonder te knoeien of te spetteren. En terwijl ik met één hand in de pan sta te roeren, schuif ik met mijn andere hand de zware snijplank naast me op het aanrecht. Tenminste, dat is het idee. Met mijn blik strak op het eten gericht hoor ik een harde klap onder me. Heel eventjes denk ik dat ik mijn rechtervoet niet voel. Ik begrijp niet wat er is gebeurd, totdat ik naar beneden kijk, naar mijn blote voeten. De mooie snijplank ligt op de grond, het gebruikte mes staat rechtop in de houten vloer en mijn rechtervoet begint enorm op te zwellen. Ik bedenk me dat ik geluk heb gehad dat alleen de plank op mijn voet is beland. Ik weet niet goed wat ik moet doen, want ik wil het eten niet laten verpieteren. Ik roer driftig door terwijl ik naar buiten roep of iemand even ijsblokjes uit de vriezer wil halen. Eén voor één komt mijn gezin kijken waar de klap vandaan kwam. Ondertussen krijg ik een theedoek vol met ijsblokjes in mijn hand gedrukt. Die leg ik op mijn voet en maak de maaltijd verder klaar. Terwijl we zitten te eten worden we allemaal wat lacherig over mijn domme actie. Na het eten begint mijn voet toch wel zeer te doen, bovendien blijkt ie behoorlijk opgezwollen. Ik probeer of ik schoenen aan kan, maar zonder succes. Ik hobbel naar boven voor een paar leuke slippertjes. Voor de volgende dag zet ik alvast een paar comfortabele ballerinaatjes klaar. Die avond hou ik mijn voet hoog, maar de zwelling en de pijn blijven. De week die volgt leer ik mezelf ongemerkt een nieuw loopje aan waarmee ik zonder al te veel pijn goed vooruit kom. Na een week is de zwelling vrijwel weg, maar zit er wel een pijnlijke bult bovenop mijn voet. Ook het lopen doet nog wat pijn. Voor de zekerheid maak ik een afspraak bij de huisarts, leg hem uit wat er is gebeurd en krijg een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Ik moet een foto laten maken. Ik hobbel direct door, ben snel aan de beurt en hoor dat er geen breuk zit, maar een fikse kneuzing. Vandaar de bult. Gerustgesteld ga ik naar huis. Na verloop van tijd verdwijnt de pijnlijke bult en we leven vrolijk verder. Totdat ik op de eerste dag van mijn kerstvakantie van een stoel opsta en niet meer rechtop kan staan. Ik voel een heftige pijn in mijn rug en zak door mijn rechterbeen. Met behulp van manlief, onderneem ik wederom de tocht naar de huisarts. Manlief is bezorgd maar loopt ook verdacht veel te zuchten en met zijn hoofd te schudden. De huisarts komt al snel tot de conclusie dat ik, dankzij mijn nieuwe loopje een acute hernia in mijn onderrug heb en ik word doorverwezen naar de fysiotherapeut. Inmiddels is mijn rug weer aardig op orde. En de bamboe snijplank? Die staat in een hoekje slechts nog mooi te zijn.[/su_quote]

Benieuwd naar meer mooie verhalen van Rita? Op haar blog Ritaswildewereld.nl neemt ze je mee in de alledaagse strubbelingen van haar ‘Wilde Wereld’.

Heb jij ook een bijzonder verhaal of wil je gewoon graag jouw favoriete gadget of beste tip voor in de keuken delen? Reageer dan in een comment hieronder of stuur me een mailtje via desire@foodiesfavorites.com!